دلگیری تهم از رپ و رپرهای تازه به دوران رسیده!!واو موزیک , رسانه پخش موسیقی آنلاین
- 9,603 نگاه
- 0 دیدگاه
تهم که یکی از پیشگامان سبک هیپ هاپ است در یکی از پست هایی که در شبکه اجتماعی خود گذاشت از رپرهایی که به گفته وی هنوز به سن قانونی هم نرسیده اند به تندی انتقاد کرد.
انتقاد تهم از رپرهای جوان
بعضى وقتا با خودم به قديما كه فكر ميكنم مثلا وقتى١٦-١٧ سالم بود و چقدر روى رپ و كارى كه ميكردم تعصب داشتم
و هركسى كه سنش بيشتر بود و جريان رپ رو قبول نداشت يا ميگفت بچه بازيه يا جاافتاده نيست،
چقدر ميرفت روى مخم و با خودم ميگفتم “تو حاليت نميشه چون فكر ميكردم كه يه آدم بالغ و از زندگى و دنيا بيشتر ديده اصلا حاليش نيست و خودم ميفهمم فقط”
الان كه سالها ميگذره توى جايگاهى هستم كه بارها و بارها كاملاً بر خلاف ميلم عميقاً از درون اون حرفا رو حس ميكنم و از ميزان صحت داشتنشون حرصم ميگيره! سوالم اينه منى كه سالهاست تصميم گرفتم عشق بورزم و به تمام كسايى كه به اين جريان متصلن پيغام صلح و همبستگى رو برسونم دقيقاً كجا قرار دارم؟
مشكل اينه كه به عنوان يك انسان ناخواسته الگو شده،
جايگاهى دارم كه نميتونم صراحتاً بگم سگ ر*د توى اون هيپ هاپ و هنر مستقل(بدون حامى)كه شما تازه به دوران رسيده ها ازش دم ميزنيد
و الگو بردارى كوركورانه از سيستم ضد سيستمى كه اون هم خودش ريشه اش از غرب و چهار تا هنرمند يك لاقبا كه اوج هنرشون يك صفحه شعر(نه بيشتر) اومده رو به سر و صورتون ميماليد!
نميتونم بگم اسكلاى بچه سال (از نظر فكرى بيشتر) بذاريد سنتون به يه رقمى برسه كه جامعه بتونه به عنوان يه شخص قابل و مسئوليت پذير روتون حساب باز كنه و به ابعاد مختلف زندگى بيشتر واقف باشيد بعد ببينيد اصلاً هنوز همونطور كه وقتى توى اتاق خونه والدينتون (يا جايى مشابه) پشت دنياى كوچيكتون قايم ميشديد و ميپنداشتيد كه همه چيز رو فهميده بوديدو از همه بيشتر ميدونستين، فكر ميكنيد يا نه!
و باز اين سوال برام پيش مياد كه منى كه كل موسيقى و اصن هنر رو فقط يه ابزار و وسيله ميدونم و بدون تعصب و وابستگى به جريان هاى فكرى متعصب هميشه كار خودمو با آگاهى به ندونستن هام انجام ميدم؛
وقتى بحث از رپ فارسى ميشه آيا اصن دوست دارم توى يك دايره با اينها قرار بگيرم يا نه!؟
مطمئناً جوابش مثبت نيست.فقط نميدونم چطور به بقيه بچه هايى كه عشق و يگانگى و از همه مهم تر “احترام” توى كلام يا اعمالشون موج ميزنه برسونم كه ما نبايد بذاريم اين “كودكانه” ها شكل بگيره، كه همون كسايى كه وقتى كوچك تر بوديم مارو جدى نمى گرفتند بعد از ١٥ سال بگن “ديديد درست ميگفتيم؟”
و “مهم نيست اگه ده نفر دارن در سطح بين الملى با منش فوق حرفه اى كار ميكنن..اينا توشون هنوز پر از نخاله هايى هست كه خودشون نميتونن به خودشون احترام بذارن و همو به رسميت بشناسن”..
سوال اينه كه مايى كه ميدونيم به پختگى اى رسيديم كه وقتشه شكل رسمى ترى به روش هامون و دايرمون بديم چرا دوريم از هم و ساكت؟
