اعلان‌ها
حرکت انسان دوستانه استاد گلپا در روز تولدش
استاد گلپا، خواننده مطرح و پیشکسوت آواز اصیل ایرانی امسال مراسمی برای هشتاد و ششمین سالروزِ تولدش برگزار نخواهد کرد.
به گزارش اخبار موسیقی واوموزیک استاد اکبر گلپایگانی معروف به گلپا، آواز خوان صاحب نام کشورمان هزینه هایی را که از طرف اسپانسرها و خانواده برای زادروزشان تدارک دیده شده، در اختیار حادثه دیدگان سیل سیستان و بلوچستان می گذارد.
استاد گلپا در گفتگوی کوتاهی که با خبرنگار ما داشت عنوان کرد: «همچون گذشته، دوستان و خانواده به من لطف داشته و تصمیم داشتند محفلی به مناسبت تولدم برپا دارند؛ اما در نهایت تشکر و قدردانی از آنها و لطف و عنایت تمام مردم عزیز که همیشه شامل حالم بوده و هست، باید عرض کنم که از این مراسم صرف نظر کرده و از دوستان درخواست کردم هزینه های در نظر گرفته شده جهت برپایی این مراسم را به هموطنان سیل زده سیستان و بلوچستان اختصاص دهند؛ باشد که بتوانیم قدمی در راستای کمک و تامین مایحتاج این عزیزان برداشته باشیم.»
وی افزود: «می دانم که مردمان عزیز و اهالی رسانه مترصد فرصتی برای حضور در زادروز من و ابراز لطف و محبتشان نسبت به من هستند اما ترجیح می دهم در برهه ای دیگر و بی جشن و سوری با دوستان ملاقات داشته باشم. در خانه ما همیشه و به روی همه عزیزان گشوده است و حضورشان باعث دلگرمی و شادی ماست.»
شایان ذکر است که اکبر گلپایگانی زاده دهم بهمن ماه ۱۳۱۲ در تهران، از صاحبان حنجره های قدرتمند و مشهور به خواننده حنجره طلایی ست که برای تک تک ایرانیان یک گنجینه و اسطوره به شمار می آیند.
اکبر گلپایگانی در دهم بهمن ماه سال ۱۳۱۲ در تهران متولد شد. گلپایگانی در پنج سالگی مادر خود را از دست می‌دهد و این حادثه در آن زمان تأثیر بدی بر روحیه وی گذاشته بود. خودش در خاطراتش در این مورد می‌گوید، در آن زمان برای سلامتی مادرم اذان خواندم و تا یک ماه هر روز مناجات می‌خواندم.
در سال ۱۳۱۸, گلپا وارد دبستان فرهنگ شد و به عنوان قاری قرآن در کلاسش برگزیده شد پس از این فعالیت‌ها، وی با آشنایی با تعدادی قاری قرآن و تعزیه خوان و کار کردن زیر نظر آنها اصول اولیه آوازخوانی را آموخت. در سال ۱۳۲۰وی به‌طور جدی و منظم تعلیم موسیقی و دستگاه‌ها را نزد پدر آغاز کرد. در سال ۱۳۲۶ ایشان اولین تجربه شرکت در یک گروه ارکستر کر و در سال ۱۳۲۷ در انجمن موسیقی مدرسه نظام عضو شد و از سال ۱۳۲۸ به بعد کم‌کم با استادان طراز اول موسیقی آشنا شد و تعلیم را زیر نظر این استادان آغاز کرد.
استادان
حسن یکرنگی (از شاگردان اقبال آذر)، نور علی برومند (از شاگردان درویش خان)، اسماعیل قهرمانی (از شاگردان میرزا عبدالله)، ابوالحسن صبا، یوسف فروتن، محمد مجرد ایرانی، عبدالله دوامی، ادیب خوانساری، حسین طاهرزاده، سلیمان امیر قاسمی.
در سال ۱۳۳۵ سازمان یونسکو از ایشان و برومند و بهاری برای اجرای آواز و موسیقی ایرانی دعوت به عمل می‌آورد و در این سال این ۳ به عنوان اولین هنرمندان ایرانی برای اجرای کنسرت به خارج از ایران دعوت شدند.
در تمامی آثاری که از اکبرگلپایگانی برجای مانده است اشعاری به چشم می‌خورد که یک به یک گزیده و دستچین شده است. در واقع توجه به اشعار فاخر از همان ابتدا سرلوحه کار او بوده است. او دراین باره می‌گوید: «از کارهایی که بسیار به آن توجه داشتم شعر بود و دراین باره بسیارمطالعه می‌کردم.من فاصله بین آواز و ترانه را که خالی بود پیدا کردم و رمانس را به وجود آوردم.امروزه هم می‌بینید که آثار قدیمی بیشتر شنیده و خوانده می‌شود و چه سرنوشتی آهنگ‌های امروزی پیدا کرده‌اند. ما باید شعر و آهنگ خوب به وجود بیاوریم.ما باید شعر را با حال مردم بسراییم و بخوانیم. در قدیم آهنگساز، ترانه‌سرا و خواننده در کنار هم بودند اما درحال حاضر هیچ یک همدیگر را نمی‌شناسند و راه تغییر کرده و تازه کارها در همان ابتدای راه دراین اندیشه هستند که کنسرتی برگزارکنند وآلبوم منتشر شود یا آن که در سفره خانه‌ها بخوانند. این کار موسیقی نیست. موسیقی به روح انسان تلنگر می‌زند. برخی کارهایی که امروزه تولید می‌شود مانند بچه‌ای بی‌پدر و مادر هستند و توقع دارند این آهنگ به مردم درسهم بدهد.»
