اعلان‌ها
سیامک بنایی: هنرمندان جوان دنبال پول نباشند که خودش می‌آید
«سیامک بنایی»، نوازنده تنبک و عضو هیئت داوران چهاردهمین جشنواره موسیقی جوان در مورد آثار این دوره از جشنواره گفت: «آثار هر ساله بهتر می‌شوند.
به گزارش اخبار موسیقی واوموزیک ، در سال‌های گذشته دل‌مشغولیم این بود که کارها از اصالت‌شان دور می‌شوند. سیاست جشنواره هم اینطور بوده تا شرکت‌کنندگان حداقل بتوانند موسیقی ایرانی بنوازند و آن را درک کنند. دبیر جشنواره هومان اسعدی هم پافشاری کرده و هر سال جشنواره را بهتر مدیریت می‌کنند. امسال تصویر شرکت‌کنندگان را نمی‌بینیم و آثار را از روی صدا داوری می‌کنیم. قرار نیست سلیقه‌ای عمل شود. هر کسی بتواند درست ساز بزند و اصالت را حفظ کند نمره می‌گیرد. برخی آثار خارج از چارچوب‌های ایرانی بود اما باقی آن‌ها خوب بودند.»
این عضو هیئت داوران جشنواره موسیقی جوان در توصیه به برگزیدگان مرحله نخست عنوان کرد: «اگر زیر نظر معلم‌هایشان باشند در مرحله بعد نتیجه بهتری می‌گیرند. اصل موسیقی، صدای زیباست. زود است که مثلاً بگویند من این صدا را دوست ندارم.»
او با نقل قولی از مرحوم اسماعیلی گقت:«۲۰ سال ساز بزنید تا صاحب سلیقه شوید. سلیقه پیدا می‌شود، منتها زیر نظر کسی که این راه را رفته باشد. برخی کمی عجله می‌کنند، زود می‌خواهند معروف و مطرح شوند و مقام بیاورند. جشنواره موسیقی جوان برای این است که نوازنده‌ها تلاش کنند و صدای سازشان را درست کنند. وقتی ساز حسین تهرانی را گوش می‌دهید احساس نمی‌کنید کنارش لازم است تار، سنتور یا کمانچه باشد. یک‌بار یکی از بچه‌ها گفت این آقای تهرانی که تعریفش را می‌کنید کارش چگونه است؟ می‌شود کاری از ایشان بگذارید گوش کنم؟ اما وقتی اجرای حسین تهرانی را سه، چهار بار گوش کرد و خیلی خوشش آمد. گفتم حس‌ات را بگو. گفت این کار اصلاً به ارکستر نیاز ندارد. ببینید ایشان با یک ضرب چه کار کرده است.»
بنایی درباره تأثیر جشنواره ملی موسیقی جوان بر نوازندگان گفت: «تأثیر جشنواره هر ساله در نواختن شرکت‌کنندگان دیده می‌شود. اشکال این است که وقتی کسی وارد حرفه‌ای می‌شود خیلی زود می‌خواهد به درآمد برسد. به نوعی هم حق دارند، اما اگر کسی می‌خواهد رشد کند باید از این فکر بیرون بیاید. به جوان‌ها پیشنهاد می‌کنم از همان اول دنبال کسب درآمد نباشند. اگر زیر پای جوان‌ها سفت بشود پول هم درمی‌آید. پیشنهادم این است کمی کوتاه بیایند. پول بعداً خودش می‌آید. من این شعر عطار را به دیوار خانه‌ام زده‌ام که می‌گوید: گر مرد رهی میان خون باید رفت/ وز پای فتاده سرنگون باید رفت / تو پای به راه در نه و هیچ مپرس/ خود راه بگویدت که چون باید رفت».
