اعلان‌ها
گذر از مرز فراموشی
نام کاوه یغمایی برای مخاطبان موسیقی راک در چند سال اخیر همیشه و هماره علاوه‌بر زنده کردن خاطرات فراموش نشدنی کنسرت‌های زیبا و آلبوم‌هایی که به‌نوعی اعتبار موسیقی راک ایران بودند، متاسفانه با حاشیه‌هایی همراه بود. حاشیه‌هایی که پس از لغو کنسرت کاوه در جشنواره موسیقی فجر به اوج رسید و گمانه‌زنی‌هایی را نیز به همراه داشت. این مقال را نه مجال پرداختن این حاشیه‌هاست و نه نگارنده چنین قصدی دارد که زمان خود پاسخ بسیاری از این شایعه‌ها و گمانه‌زنی‌ها را در خود خواهد داشت. چند روزی‌است که سکوت چند ساله موسیقایی کاوه یغمایی و انتظار هواداران موسیقی ناب راک با انتشار رسمی آلبوم «منشور» به پایان رسید و این آلبوم با نوازندگان خارجی روانه بازار موسیقی شده است.
انتشار آلبوم «منشور» در وهله اول رسما نویدبخش رفع محدودیت‌های کار هنری کاوه یغمایی در ایران است و با انتشار این آلبوم خوشحالیم که بگوییم بازار موسیقی راک ایران از انحصار انواع و اقسام آثار شبه راک و راک کم‌بنیه و کم‌رنگ در حال خارج شدن است.
در جشنواره موسیقی فجر پارسال، فرشاد رمضانی موفق شد سکوت چند ساله خویش را بشکند و پای بر صحنه موسیقی بگذارد و مدتی قبل هم فرشید اعرابی موفق به اخذ مجوز برپایی کنسرت خود شد و با مخاطبان خود دیدار کرد. اکنون پس از انتشار آلبوم «منشور» می‌توان امیدوار بود که در آینده‌ای نه‌چندان دور موسیقی راک ایران عرصه بازگشت بزرگان این موسیقی باشد. و این یعنی ایجاد امکانی مناسب تا مخاطبان و هواداران موسیقی راک بتوانند با مقایسه آثار هنرمندان راک و شبه‌راک و مثلا راک از طریق ترنمات موسیقایی و نه از طریق حرف‌ها و ادعاهای آنچنانی آثار واجد ارزش‌های هنری را از
سایر آثار دارای بلندگوهای تبلیغاتی تشخیص بدهند.
بیراهه نرفته‌ایم و سخن به گزافه نگفته‌ایم اگر بگوییم پس از انتشار آلبوم گروه متولد نشده وفات یافته «دیوار» تاکنون شاهد انتشار آلبوم راک زیبا و باارزش نبودیم.
خوشبختانه آلبوم «منشور» این فضای سرد و بی‌روح را شکست. کاوه یغمایی با آلبوم «منشور» ثابت کرد همان آهنگساز خوش‌فکر و همان گیتاریست به‌شدت توانمند و تکنیکی است و همان راکر تمام‌عیاری است که مدت‌ها هواداران خود را در حسرت و انتظار و دلتنگی رها کرده بود. کاوه همان کاوه است که هنرش او را از هرتاج سلطانی و صفت‌های ناشی از جوزدگی سال‌هاست که بی‌نیاز کرده است. کاوه همان کاوه است، اما پخته‌تر و دور از هیجانات جوانی. بر کسی پوشیده نیست که کاوه یغمایی یکی از معدود گیتاریست‌های توانمند و تمام‌عیار ایران است که از غنای تکنیکی بالایی برخوردار است.
اما خوشبختانه کاوه در «منشور» مخاطب را با بهره‌گیری از فوران تکنیک به هر قیمت و هر بهانه‌ای زنده به‌گور نکرده است و این از نظر من مهم‌ترین و درخشان‌ترین نکته این آلبوم است. «منشور» اثری است که ثابت می‌کند می‌توان در راک عاشقانه هم خواند و دچار افکار سوررئالیستی بیمارگونه و مالیخولیایی ناشی از فراغ یار و… نشد.
مخاطب در «منشور» با انبوه بی‌پایانی از اصوات و نغمات تیر باران نمی‌شود، بلکه در فواصلی که به‌شدت با وسواس توسط ذهنیت زیبایی‌شناسانه کاوه ایجاد و مدیریت شده فرصت تفکر و نفس کشیدن دارد.
موسیقی راک کاوه یغمایی در «منشور» را می‌توان اثری از هنرمندی دانست که به‌خوبی واقف است در دهه چهارم زندگی خود قرار داشته و در اوج پختگی زیبایی‌شناسانه خود کاملا بر جریان موسیقی راک امروز جهان واقف بوده و از طرفی این اثر گویای این مهم است که کاوه یغمایی به‌شدت به شعور مخاطب خود احترام
گذاشته است.
کاوه باید بداند که اگر خبر شرکت او در جشنواره موسیقی فجر هوادارانش را به‌شدت هیجان‌زده کرد، اکنون و پس از انتشار منشور آنچه پایکوبان لحظه‌های انتظار برای رسیدن به زمان کنسرت کاوه را می‌پیماید نه هیجان و حاشیه که انتظار به‌شدت بالایی‌است که بعد از انتشار «منشور» در ذهن هوادارانش موج می‌زند. امیدوارم آنسامبل و نوازندگان منتخب کاوه برای کنسرت به‌گونه‌ای باشند که مخاطبان کاوه را با انتظارات بالایی که در اذهان ایجاد شده سرخورده نکنند.
در نهایت آلبوم «منشور» را در بازار موسیقی راک به‌شدت عوام زده و مسموم ما اثری بسیار خوشایند به شمار می‌آوریم. امیدوارم ادامه روند فعالیت کاوه به‌گونه‌ای نباشد که مدتی بعد از «منشور» به ناچار با عنوان اتفاق یاد کنیم.
